Хоёр, гуравхан жилийн өмнөдөө. УИХ-ын чуулган дээр “тар нар, бид нар бүгдээрээ гөлөг болно” гэж нэг махлаг гишүүн хэлж билээ. Өнгөрсөн парламентийн ганц үнэн өгүүлбэр нь энэ байж. Би лав гөлөг болжээ. Гөлөгнүүд худлаа хуцамхай, тэгснээ аймхай, өгснийг хомхойлж иддэг, гар далайхаар гаслаад зугтаачихдаг, угаадас өгсөн хэнийг ч дагаад явчих үндсэн шинжүүдтэй. Ус гүйсэн нүд нь гар даган хэн надад юу өгөх бол гэх шиг тэнүүчилнэ. Өнөөдөр л цадаж байвал маргааш яах нь гөлөгнүүдэд падгүй.

Нохойны хэлээ мэдэхээ байсан гахай шинжтэй олон гөлөгнүүд өт батгана мэт толгой дээр минь үржиж.

Төр гэдэг том угаадсаа царайчилсан гөлөгнүүдийн орон болжээ. Хоногийн хоолны ирээдүйтэй, халамж царайчилсан гөлөгнүүдийг хэдэн зуун мянгаар нь бодлогоор үржүүлж угаадас цацна. Төрийг авдарт буй намын батлах, энгэрт санжиганах одон медаль, тамга атгасан дарга хэмээн андуурах төсвийн дэлэн царайчилсан гөлөгнүүд хорь, боо хэмээн хуцалдана. Халамжийн гөлөгнүүд, төсвийн гөлөгнүүд хаанаас цалин авдагаа даанч мэдэхгүй. Хуулийн хутга, төрийн хайч, банкны баглаасанд өдөр шөнөгүй бүлүүлэх хэдэн банхарын бүтээсэн баялагаар төсвийнхөн тэжээгддэгийг яаж ойлгуулах вэ?

Гөлөгнүүд хэтэрхий их ч банхарууд даанч цөөхөн.

Жижиг дунд бизнес эрхлэгчид байраа, машинаа, байгаа бүхнээ зарын самбарт өлгөж хоёр жил тэсэв. Гөлөгнүүд хамгийн түрүүлж боловсролын салбарын толгойг бодлогоор цаазын тавцанд аваачжээ.

Бойны газарлуу ижил сүргээ дагуулж нядлуулаад амь гардаг ямааны сэтгэхүйгээр бусад салбаруудаа толгой дараалан хядуулахаар зогсоожээ.

Намрын навч шиг тасраад мод шиг нүцгэрч буй хувийн салбарынхныг хараад ганц хүнд цалин өгч үзээгүй гөлөгнүүд хуцалдан баярлаж байна.

Хувийн хэвшлийнхэн бүгд юучгүй дампуурч, төрийнхөн цалингүй байхыг ясандаа тултал ойлгож, халамжийнхан харангадаасай. Зуд болж махны үнэ 30,000 төгрөг хүрээсэй. Малыг төр өсгөөгүйг малчид мэдээсэй. Ерөнхий сайд цалин тавьдаггүйг төсвийнхэн ойлгоосой. Ажил хийдэг хэдэн банхараа шимж амьдардагаа гөлөгнүүд ахиж хэзээч мартахааргүй ухаараасай. Монгол улс хамгийн ёроолын цэгтээ очоосой. Дэлэн хөхөө, бөгсөө, сүнсээ, ирээдүйгээ зарж идэгсэд үгүйрээсэй.

Өдөр бүр төрөөс тэрбумтнууд төрж өдөр бүр хэдэн зуун аж ахуй нэгжүүд дампуурч гөлөгнүүдийн эгнээнд шилжсээр.

Гөлөгнүүдэд олон төрлийн хэрэгцээ бий. Одоо бидэнд өлсөж үхэх, юучгүй болж, тартагтаа тулах, адгийн шаар болох хэрэгцээ нэн хэрэгтэй байна. Банхаруудын бүтээсэн баялаг гэж байхаас төрийн угаадас гэж байдаггүйг гөлөгнүүд ойлгоосой. Энэ чигээрээ байгаад байвал яаж нядлуулж дуусдгийг бизнесийн салбарын ноход яс, махаараа амсаасай.

Чонотой нөхцөж банхаруудаа барих гөлөгнүүдийн цаг зогсоосой.

Шагж Гэлэн