Коронавирусаас болж хүмүүс бие махбодийн хувьд гэхээсээ илүү эдийн засгийн нөхцөл байдлаас үүдсэн сэтгэл санааны хохирол хамгийн их амсаж байгаа.

Иргэн хүний хувьд миний санаа зовж буй зүйл бол дэлхийд нийт хэдэн мянган хүн нас барах тухай биш. Сургуульдаа явахгүй байгаа 1-р ангийн хичнээн хүүхэд үсгээ мартаж, төгсөх курсын хичнээн оюутан шалгалтандаа бэлдэж чадахгүй байгаа тухай биш. Хол хорионд суугаад таргалалт хэр ихсэх тухай ч биш.

Би юунд зовж байгаа вэ гэвэл:

• Хичнээн аав орой гэртээ ирээд“Аав нь ажилгүй болчихлоо” гэж хэлэх бол гэдэгт,
• Хичнээн ээж өмнө нь тороо дүүргээд гардаг байсан хүнсний дэлгүүрээс ургамлын тос граммлаж авах бол гэдэгт,
• Хичнээн эцэг, эх дунд сургуулиа төгссөн хүүхэддээ “Энэ жил аав, ээж нь их сургуульд явуулж чадахгүй нь” гэж хэлэх бол гэдэгт,
• Хэдэн өрх толгойлсон эх нүд нь бүлтгэнэсэн үрсээ тэжээдэг байсан ганц ажлаасаа салах бол гэдэгт,
• Өөрийн амьдралаа хөөхөөр явсан хичнээн залуус байрны мөнгөгүй болсондоо төрсөн гэртээ халаас хоосон ирэх бол гэдэгт,
• Хичнээн гэрийн гэрийн эзэн цалин буудаг өдөр данс нь хоосон байхыг харж, хүүхдийнхээ төрсөн өдрийн бэлэгний мөнгөгүй болох бол гэдэгт,
• Хичнээн эхнэр, нөхрийн орлогын үүд хаагдаж, нэг нь Солонгос явахад хүрч, хожим гэр бүл салах бол гэдэгт,
• Хичнээн залуу гэр бүл ипотекийн зээлээ төлж чадалгүй байраа хураалгах бол гэдэгт,
• Хэдэн айл тогоо таслуулж, хэдэн шөнө лаатай хонох бол гэдэгт,
• Хичнээн зээлдэгч өрөндөө баригдан аргаа барсандаа амиа хорлох тухай бодох бол гэдэгт,
• Хичнээн захирал цомхтгол хийж “Захиралд нь өөр алга даа” гэж хэлэх бол гэдэгт,
• Хар ажил хийдэг хичнээн хүн ажилгүй болж ар гэртээ гар хоосон очих бол гэдэгт,
• Хичнээн энтрепренерийн мөрөөдөл эхлээ ч үгүй байж унтрах бол гэдэгт,
• Хичнээн дэлгүүр, кафе, цех хаагдахад хүрч, эзэн нь банкны барьцаанд байр, машин, хашаа байшин, газраа алдах бол гэдэгт,
• Хичнээн компани дээр НДШ, татвар, түрээс, цахилгаан, дулааны өр үүсэх бол гэдэгт,
• Хичнээн нь дампуурч, хичнээн нь ядуурч, хичнээн нь гудамжинд гарах бол гэдэгт санаа зовж байна.

 

Худалдаа, аж үйлдвэрийн танхимаас 1500 компанид хийсэн судалгаагаар амьдрал нь ингэж өөрчлөгдөх магадлалтай 260 000 хүн байгаа гэнэ. Амьдрал ийм дээрээ тулсан байхад нэг ч болтугай иргэнээ ажилтай нь үлдээж, нэг ч болтугай компанийг орлоготой нь хадгалж үлдэх нь ямар ч сайхан мөрийн хөтөлбөрөөс илүү чухал болж байна.

Айлын Ерөнхийлөгчид, Ерөнхий сайдууд хэдийнэ эдгээр алхмаа хийгээд эхэллээ. Улсын төсвийг тэлж баталчихаад тодотгохгүй гээд байгаа хүмүүс ямар чөтгөрөө бодоод, хийгээд байгаа нь үнэхээр ойлгомжгүй байна.

Энэ постыг бичиж байхдаа өөрөө бүр стресстчихлээ.

Г.Даваадорж