Саяхан Нийгмийн Ухааны Институтэд хамт ажиллаж байсан хөгшин эгч өөд болжээ. Энэ тухай найз хөгшчүүд нь надад дуулгаж байна. Намайг ажилд ороход анх хүлээн авч, загнахдаа загнаж, сургахдаа сургаж, нэг үгээр хэлбэл намайг хүн болгож, ажилд сургасан ажлын газрын эгч маань юмсан…

 

Хэл дуулгасан өөр нэг эгчдээ хөл гүйцэд эдгэж амжаагүй тул очиж чадахгүй гэдгээ учирлаж, мөнгө шилжүүлбэл болох уу гэж асуулаа. Болно гэж байна. Тэгээд над руу утастаж хэл хүргэсэн эгчийн дансанд 100 мянган төгрөг шилжүүлж орхив.

 

Тэгсэн чинь эргээд утасдаж байна: “Чи яасан их мөнгө шилжүүлдэг юм ?! Манайхан зарим нь 20.000, зарим нь 5000 төгрөг өгсөн байгаа.” Манай хөгшчүүл ядуу биш ч, элбэг хангалуун биш нь харваас илт. “Чамаас дундаж жишгээр аваад үлдсэнийг нь буцааж шилжүүлнэ. Дансаа өг” гэж шууд тулгав. Би: “Үгүй ээ, хэрэггүй. Би нэг төгрөг ч буцааж авахгүй” гэж хариултал өөдөөс: “Чи яасан баян юм ?! Удаан өвдөж хамаг мөнгөө барсан байж таараа. Буцааж өгнө” гэж загнах шаардах хоёрын дунд тулгав.

Залуудаа ингэж загнахад нь гаднаа юм хэлэхгүй ч дотроо их уурладаг байж билээ. Одоо ингэж “загнасан” чинь сэтгэл догдолж байна гэж жигтэйхэн.

 

Би: “За тэгвэл Та нар нийлээд нэг сайхан хоол идчих” гэсэн чинь буруудаад явчихлаа шүү. Нэмээд загнах гэхээр нь утсаа

таслаад нэг удаа санаа амарлаа.

 

Маргааш нь ахиад утасдаж байна. “Чиний 100.000 төгрөгнөөс 50 мянгыг нь талийгаачийн буянд өгсөн шүү. Харин үлдсэн 50 мянгыг нь буцааж өгнө” гэж байна. “Авахгүй гээд байхад чинь яах гээд байгаам ?!” маягийн юм ярьж худлаа уурлав.

 

“Өгч л таараа. Би танай гэрийг мэднэ л дээ” гэж намайг мухардуулав. Намайг эмнэлэгт байхад хэдэн хөгшчүүл маань эргэж ирсэн юм. Бас л тав гурван төгрөгөө цуглуулах хэрдээ л ажил болж ирсэн нь ойлгомжтой.

 

Залуу зандан насандаа цаг ямагт бусдын төлөө явж, насан туршдаа шударга үнэний туйл, хэмжүүр болсон энэ агуу хүмүүс насан өндөр болсон хойноо ч шударга ёс, ёс суртахуунаа хадгалсаар л…

 

Эгчтэй утсаар ярьж зэмлүүлж байхад хоолой зангирч, нүдэнд нулимс хурав.

 

Ийм сайхан ахмад үе минь улам цөөрсөөр л…Харин бидний үр хүүхэд ийм сайхан сэтгэлтэй, ёс суртахуунтай байж чадах болов уу гэсэн бодол өөрийн эрхгүй төрнө…