Хуванцар хэрэглээнээс дэлхий нийтээр татгалзаад байгаа энэ үед хуучин цагийн зузаан найз, орос ах нарын хийсэн хөнгөн цагаан бидон л хот хөдөөгийнхний хэрэглээ хэвээр байх нь ойлгомжтой. Харин ажилсаг гэрийн эзэгтэйн аргалын үнсээр арчиж зүлгэсэн бидоны энэ зургийг хараад танд юу бодогдож байна. Ийм эзэгтэй нар одоо ч ховор болж дээ. Хаа нэг хөдөө айлд ороход ажилсаг авгай нар андашгүй байдаг сан.

Дээхнэ цагт хөдөөгийн сум, бригад болгонд "Соёлч өрх" шалгаруулж, өргөмжлөл олгодог байсныг санах нэг нь санах л байх. Манай өвөөгийнх хөдөөгийн малчин өрхүүд дундаа үлгэр дуурайл болсон соёлч өрх байлаа. Нүүдэл, суудал хийснийхээ дараа гэрээ гоёх, тохижилт хийх нөр их ажил ундарна аа.  Үр хүүхдээ ч үс гэзгээ самнаж, хувцас хунараа цэвэр цэмцгэр өмсөхийг сургадаг сан. Үлгэр дуурайл гэж тэр байлаа. Хөдөөгийн буйдхан талд ч гэлтгүй хот хүрээ газар ч ийм л айлуудаас соёлч хүмүүс, соёлтой нийгэм бий болсон гэж боддог. Үүнийг хамгийн ойроос, Дөчин мянгатын гэх хорооллын орон сууцны барилгын орц, гудамжаас харж болмоор санагддаг. Хуучин цагийн хүрээ залуус зангаа тавиагүй нь илт байдаг. Хуучны байшин ч орц нь цэвэрхэн, хана нь элдэв бичиггүй байдаг билээ.

Соёлтой, арчаатай, ажилсаг  хүмүүс хөдөө, хотод  хаа ч байсан л хүмүүст анзаарагдаж, бахархах сэдэл төрүүлж, үлгэр дуурайл болж байдаг ажээ.